H4. Gras

Een paar keer per jaar opent er in mijn binnenste een luikje, krakend en wel. Met grote ogen kijkt het weekdiertje, dat zich door een kleine opening probeert te proppen, me dan onzeker vragend aan. Het volgende moment gooit datzelfde verlegen weekdiertje dan een paar ton aan mysteries des levens op me, verpakt in dikke stoffige boeken, het liefst in een andere taal. Ze bezorgen me, op mijn zorgvuldig gekamde kruin landend, hoofdpijn. Het zijn van die vragen waarop ik het antwoord niet weet, noch tracht te gaan zoeken. Als ik dat dan aan mijn weekdier vertel antwoordt het altijd, irritant genoeg, dat het niet het antwoord is waar het op doelt maar mijn hersenkrakerij; “It is not the destination that matters, but it is the journey that counts.” Kut weekdier, met je clichématige gezeik. Blijkbaar schept het er genoegen uit mij migraine te bezorgen.

De overgang van zomer naar herfst is zo’n periode die onlosmakelijk verbonden staat met een soort rare mengelmoes van intens geluk en knagende melancholie. Het liefst verschans ik me op zulke dagen de hele dag buiten om de laatste nog waterige zonnestralen mijn inmiddels alweer bleek geworden gezicht te laten verwarmen, wetende dat ze weldra plaats zullen maken voor gure wind en natte sneeuw. Als remedie tegen de hoofdpijn en het gezanik van het weekdier maak ik graag wandelingen of fietstochten, hoewel het niet vaak verder komt dan slechts een verlangen naar.

Op de campus hier is de herfst inmiddels al in volle gang. De vele bomen die hier de afgelopen weken trots groen stonden te zijn hebben zich inmiddels, op een enkeling na, ingelaten met de nieuwste modetrend en zijn oranje, geel of rood gekleurd. Met de winter in haar kielzog lonkt ze iedere mogelijke ongelovige naar buiten om haar schoonheid te aanschouwen en zich over te geven. Eenmaal daar flirt ze met een ieder. Haar frisse wind vult de meermaals van smog geschrokken longen. De goudgele herfstzon kust lippen en wangen. Binnen vult ze de kantines met geroosterde zoete aardappel en vers gebrande kastanjes. Ik en mijn weekdier zijn al jaren niet meer opgewassen tegen haar charmes en laten ons graag verleiden tot een innig gevoel van bewondering jegens haar seizoen. Dit keer leverde het me meer op dan anders.

Ik gaf eraan toe. Eindelijk. Niet eerder had ik mezelf toegestaan om stil te staan, naar binnen te keren en eens aan het weekdiertje te vragen wat het nu eigenlijk echt wilde. Waar had het zelf behoefte aan? Al die keren was ik gewend haar luikje zonder pardon dicht te rammen, soms met haar vingertjes klem tussen de scharnieren. Dan gooide ik de boeken in een norse frustratie van mijn schouders, haalde een paar keer diep adem en ging verder met waar ik mee bezig was. Stilstaan, daar had ik geen tijd voor. Hoe moest ik anders aan alle verwachtingen voldoen? Hoe moest ik anders perfect worden? Ik moest. Ik moest. Ik moest.

Ik moest die dag maar één ding: wandelen. Een zaterdag zo perfect, zo kleurrijk zou ik zo lang als mogelijk uitbuiten. Zo kwam het dat ik, mijn joggingbroek en mijn rugtas besloten om niet te fiets, maar te voet een boodschap te halen (voor het eerst liet ik Bram, mijn fiets, links liggen). Mijn gympies leidden me als vanzelf over de campus langs alle figuranten die Herfst daar zorgvuldig voor me had neergezet: spelende kinderen, lachende ouders, een aangeklede hond en druk kwetterende vogels deden hun uiterste best mijn verwondering te winnen. Diep in muziek, gedachten en een goed humeur verzonken kruiste mijn pad een groot grasveld waar een niet te verwaarlozen aantal Chinese toeristen bezig was het bordje “don’t walk on the grass” te negeren. Ik hoorde haar aanmoedigend roepen, mijn weekdier. Een grote grijns later stapte ik het keurig onderhouden groen op. Al lopend besefte ik me dat ik door de veelvuldigheid aan grasloop-verboden al in geen twee maanden op een laan zo groen had gelopen. Aangemoedigd door mijn plots verworven geluksmoment en de angst het te verliezen besloot ik mezelf neer te laten op het gras. Eerst zittend, maar al gauw liggend nam ik even pauze. Wat moest ik eigenlijk? Viel er nog iets te moeten die dag? Totaal onbekend en ongemakkelijk met dit gevoel van complete overgave aan het moment zonk ik weg in de aarde. Mijn handen woelend door het gras, mijn neus de verse geur van de groene sprieten opsnuivend. Met mijn gezicht in de zon, mijn ogen gesloten en mijn vingers die zorgvuldig iedere spriet onderzochten duurde het niet lang voor de tranen kwamen. Mijn ongemak maakte plaats voor schaamteloosheid. Mijn weekdiertje lachte me vanbinnen weeïg (hoe kon het ook anders) toe.

Eindelijk. Daar ben je dan. Dit, hier, nu. En tegelijkertijd ergens anders. Dat gras was daar, in China. Vrijheid en weg van alles. En het was thuis, bij pap en mam in de achtertuin. De vochtige snuit van onze hond tegen mijn wang: als ik naast me kijk ligt ze kronkelend op de grond mijn aandacht te trekken. Haar witte haren laten een vacht achter op mijn met zonnebrandcrème ingesmeerde armen. Het was het Oosterpark, zomer 2017. De avonden die veel te snel koud werden terwijl de zomer ons plaagde met zo weinig zwoele dagen. Koppig wapenen we ons met flesjes lauw bier, kleedjes en truien om onder een boom af te wachten of het echt zou gaan regenen. Grote bakken eten, gedeeld met mijn blond gekrulde huisgenootje. Liggend op onze rug filosoferen we over het leven en meer dingen waar we eigenlijk geen verstand van hebben. Het was het dorre weiland, krakend onder mijn leren laarsjes terwijl ik voor de laatste keer mijn liefste lieveling ophaal. Een zonnige dag in mei: haar verjaardag. De droge pollen die nonchalant uit haar zachte mondhoeken steken lijken haar onwetendheid te verraden.

Dat gras was nodig. Zo nodig als ik janken moest.

Aan een ieder die dit betreffen mag: ik mis je. Ik mis je met heel mijn weekdier. Met heel mijn hart. Ik mis je maar weet: ik heb geen heimwee. Ik ben hier alleen, maar niet eenzaam. Ik kwam hierheen om iets te leren, dacht ik. Niet wetende dat het besef dat ik toe mag geven aan wat mijn weekdiertje verlangt misschien wel de grootste les van allemaal zal blijken. “Het leven” is een van de meest uitgekauwde, flauwe, grappig bedoelde antwoorden die ik studenten te vaak heb horen geven op de vraag wat ze studeren (een ander is “anatomie”, gevolgd door schuinbeks gelach en veelbetekenende blikken). Misschien mag ik er een persoonlijke variant van maken. Sinds vorig weekend bestudeer ik hier leven, maar wel Mijn Leven. Let op: deze studie wordt niet beloond met een diploma. Nee, na zo’n tachtig jaar studeren wordt je werk daarentegen bekroond met een enkeltje dood. Voordeel is wel dat je overal kunt studeren, er geen voorkennis vereist is en er geen theorie examens worden afgenomen. Bovendien mag je zelf kiezen welk lesmateriaal je gebruikt en mag je zelf je leraar kiezen. Van de boeken deed ik eerst maar afstand. Mijn hartje heb ik vervolgens een vaste aanstelling als docent aangeboden.

Liefs