H2. Glitter

Vorige week ben ik bevallen. Het was een van de gelukkigste dagen van mijn Chinese leven so far (en ik zeg een van de, want IKEA-dag, ijzertabletten-dag en hotpot-dag waren ook top). Ik stond ’s ochtends al vroeg voor de deur van de vroedvrouw, dus ik hoefde gelukkig niet lang te wachten op mijn baby. En terwijl de inschrijfkamer op de eerste verdieping van Zijing Building nummer 22 zich langzaam maar zeker vulde met de verrukte kreten van blijdschap van mijn medestudenten – een enkeling ontevreden over het resultaat van zijn of haar bevalling, sommige mensen begrijpen niet dat zoiets een geschenk uit de hemel is – verhulden roze en blauwe muisjes langzaam maar zeker de vloer (of moet ik ‘onzijdige’ muisjes zeggen, gezien de hele gender discussie?). In China hebben veel mensen namelijk een Chinese en een westerse naam. En hoewel ik al een westerse naam heb (waarvoor dank, pap en mam, echt aardig van jullie) ontbrak er nog een Chinees alter ego. Zo kwam het dus dat ik voor het eerst in mijn 24-jarige leven een nieuwe naam mocht kiezen. Dat ik het Aziatische leven mocht schenken aan mijn Chinese equivalent en dat ik op donderdag 14 september 2017 de gelukkige moeder werd van Inez Glitter: een gezonde meid van een nette 130 pond, 178 centimeter, tien teentjes en tien vingertjes. Dus waar anderen nu in China door het leven gaan met achternamen die zoiets betekenen als ‘De Barmhartige’, ‘Groot geluk’ of ‘Wijsheid’ heet ik nu gewoon ‘Glitter’. Of nou ja, de Chinese variant daarvan dan, wat ongeveer klinkt als “Shanguang”. Over mijn voornaam is nog wel wat te doen geweest, maar ik geloof dat er inmiddels een consensus bereikt is en ik “Yinetze” genoemd ga worden. Ik vind het allemaal prima. Als ze maar van mijn achternaam afblijven.

En Inez Glitter blijkt prima te functioneren in China. Of het nu gaat om het fixen van een simkaart, het vinden van een klaslokaal, het niet verdwalen in het gigantische metronetwerk, het kopen van bananen of het bestellen van vegetarisch eten: Inez Glitter komt er wel. Het leuke is, dat zo’n ervaring je dus leert dat al het kleine wat thuis zo vanzelfsprekend is, hier dus voelt als een mega overwinning. Zo heb ik me nog nooit zo, zó intens gelukkig gevoeld met een bezoek aan IKEA. Op zondag nota bene. Stel je even voor dat het er ongeveer zo aan toe gaat als in iedere andere IKEA op zondag, alleen dan dus in China. Dat betekent dat er overal, echt óveral mensen lopen, liggen, zitten en slapen. Iedere showroom kamer wordt bewoond door gemiddeld drie Chinese gezinnen, ieder bed en iedere bank wordt dankbaar gebruikt voor een twee uur durende middagdut door twee tot vijf vermoeide Chinezen en verscheidene tafels worden voor het gemak ingezet voor vergaderingen en ander werkoverleg. Nogal anders dan in Nederland, dus, waar hooguit de derrière voorzichtig op meubelstukken wordt neergelaten om vervolgens even op en neer te veren alvorens het meubelstuk snel weer te verlaten: stel je voor dat je billen erin blijven staan en je het moet kopen. Te lang in showrooms verblijven lijkt er, in tegenstelling tot hier, helemaal uit den boze. Keukens en huiskamers in de Nederlandse IKEA worden dan ook vaker behandeld als crime-scenes dan als gezellige voorbeelden van leefruimten. Het moge duidelijk zijn dat het er in China, waar men niet leeft volgens het Hollandse “kijken doe je met je ogen”-principe, nogal anders aan toe gaat. Het is een komische gewaarwording. Afijn, zo’n twee uur later liepen ik en mijn twee metgezellen het gigantische filiaal uit met behoorlijk wat spullen voor een VT Wonen waardige make-over van onze tot dan toe nog zo smakeloze kamers. Waar je al niet komt met een nieuw kleedje, wat planten (plichtsgetrouw namen gegeven: Peter-Paul en Eleanor), een nieuw dekbedovertrek en een nachtlampje. En laat ik vooral mijn nieuwe matras niet vergeten. Doei, spijkerbed!

En zo probeert mijn nieuwe ik maar een beetje een weg te vinden in de wirwar van wat er allemaal gebeurt hier. Het lastigste is nog om hier niet op te vallen, als Hollander. Ik heb meerdere malen mijn blonde haar vervloekt, maar ben er snel mee gestopt toen ik merkte dat ik het in mijn voordeel kon gebruiken. Zo ben ik inmiddels in het bezit van een harem aan mannelijke Chinezen die me maar wat graag uit de brand helpen als ik iets wil weten, heb ik vrienden op de fruitmarkt en een paar leuke selfies met Chinezen die stiekem probeerden foto’s van me te maken (Inez Glitter ziet alles). Wat dat laatste betreft trouwens: ik voel me inmiddels ook niet meer schuldig als ik stiekem foto’s maak van Chinezen op straat. Tijdens mijn toeristische ondernemingen heb ik al snel gemerkt dat ik China liever vat in mensen dan in gebouwen (echt, de Verboden Stad is een bucketlist-ding, maar ook niet meer dan dat. Niet eens verboden trouwens hoor, als je dat soms dacht; voor een paar euro kom je gewoon binnen). Soms is dat lastig, want niet iedereen wil op de foto, maar aan het einde van de dag is the joke toch always on me: China heeft inmiddels veel meer foto’s van mij dan ik van China.

Gek toch hoe snel het allemaal went, zo’n totaal ander leven in een totaal ander land. Ik prijs mezelf gelukkig met Hollandse nuchterheid: als het zo niet gaat, dan op een andere manier. Of gewoon niet. Morgen weer een dag. Verder merk ik dat het hebben van geen of in ieder geval lage verwachtingen me tot nu toe vooral veel goeds gebracht heeft. Het stelt me in staat om de kleine dingen inderdaad te zien als overwinning. Dankbaarheid is een emotie die mijn dagen voor het grootste gedeelte samenvat. Dankbaar voor het vinden van goede koffie of voor de talloze bomen die de campus hier van tijd tot tijd laten voelen als thuis (hoewel het nog steeds jammer is dat de groene, zeer uitnodigende grasveldjes hier niet bewandeld mogen worden). Dankbaar ook voor zo veel behulpzame mensen om me heen, zoals mijn huisgenootje die lijkt te beschikken over een onuitputbaar enthousiasme. Dankbaar voor alle mogelijkheden die ik nog zie voor de komende maanden. Die Inez Glitter nog mag benutten. Zoals de trip naar Binnen-Mongolië, aanstaande donderdag. Waarschijnlijk ben ik van de radar voor ongeveer een week. Maar maak je geen zorgen, ik heb hier inmiddels een thuis gemaakt om naar terug te komen. “Home again, home again” zingt Michael Kiwanuka instemmend door de speakers van mijn laptop. En zo is het maar net, Michael.

Liefs