H1. Matras
Door: Inez
Blijf op de hoogte en volg Inez
13 September 2017 | China, Peking
Ik schrijf dit verslagje vanaf mijn kamer op de campus van Tsinghua University, Peking. Het is zo’n negen vierkante meter en voorzien van een bureau met stoel, een kledingkast en een bed. Dat laatste meubelstuk laat overigens nog wat te wensen over; het model jaren ’20 ziekenhuisbed heeft geen springveren- of lattenbodem, maar een groot houten tafelblad met daarop een matras van zo’n 3cm dik. Het mag een wonder heten dat ik er de afgelopen twee dagen zo’n twaalf uur per nacht op heb geslapen. Aan de muur heb ik wat polaroid foto’s gehangen van mijn vrienden, wat lieve briefjes en wijze woorden van de scheurkalender. Ze bedekken de lelijke plekken op de muur en helpen met de heimwee. Vooral zo’n eerste avond is confronterend; opeens ben je dan aan de andere kant van de wereld. Je kent niemand, je moet van alles zelf zien te regelen, en je vraagt je opeens af wat je hier in godsnaam doet. Maar holy shit, het is me allemaal gelukt.
Buiten wordt ’s nachts de stilte doorbroken door krekels. Overdag klinkt het geluid van nieuwe Chinese studenten, die gedurende tien dagen van 6 uur ’s ochtends tot 10 uur ’s avonds onder begeleiding van het volkslied rond marcheren en instructies krijgen via een luidspreker. De bombastische muziek die zo nu en dan door mijn raam naar binnen glijdt doet me denken aan The Hunger Games. Alsof er de slotscène wordt gespeeld en de film eindigt met een happy ending. Iets met een dappere jonge Chinees die alle slechteriken heeft weten te verslaan met het magische zwaard van zijn voorvader – waarschijnlijk een van de grondleggers van het huidige China, maar in andere (inmiddels verbrande) boeken bestempeld als een van de grootste schurken van de Chinese geschiedenis – en triomfantelijk de nieuwe Chinese vlag plant op een kilometershoge berg en dat iedereen aan de voet van de berg dat dan zogenaamd kan zien vanuit de verte en klapt en juicht maar eigenlijk niet goed weet waarvoor. Een einde dat waarschijnlijk nogal wat vragen op zal roepen over de juistheid en wenselijkheid ervan. Ik hoop de komende maanden ook meer te weten te komen over hoe de Chinese politiek wordt bekeken vanuit wetenschappelijk oogpunt hier, op de universiteit. Gisteren hoorde ik van een medestudente dat er een paar maanden geleden een professor is ontslagen omdat hij zijn studenten meer bij wilde leren over de geschiedenis van het huidige Chinese politieke systeem en zijn studenten motiveerde om zelf kritische vragen te stellen bij de grondslag ervan. Maar goed, ik drijf af. Het antwoord op de vraag waarom alle nieuwe studenten deze training ondergaan hangt af van de persoon aan wie de vraag wordt gesteld. Sommigen zeggen dat het bedoeld is om de studenten te indoctrineren met de normen en waarden die China eigen is en een zekere mate van vaderlandsliefde bij te brengen. Het doet met haast denken aan George Orwell’s 1984. Mijn huisgenootje, de 22 jarige master studente Gloria, zegt dat het een soort opvoedkamp is en dient om nieuwe studenten discipline bij te brengen. Niets mis mee dus, volgens haar.
Gloria is erg lief, trouwens. Toen ik haar ontmoette sprong ze bijna een gat in de lucht. “I’ve been here for two months already, all alone,” legde ze uit, “now this home finally feels like home with you!”. Zo schattig. Ze is erg attent; ze trakteerde me mijn eerste avond op een diner – het is hier heel gebruikelijk om via een Chinese app eten te bestellen en te laten bezorgen – en wil me graag van alles laten zien in de stad. Ik maak graag gebruik van haar enthousiasme. Zo staat voor zaterdag een bezoekje aan IKEA op de lijst, om dat verdomde matras te vervangen.
Verder heb ik mijn eerste dagen vooral besteed met de campus verkennen. Stel je even voor: deze campus is zo’n vier vierkante kilometer groot en voorzien van meerdere supermarkten, een bank, een zwembad, een museum, een bibliotheek, een bioscoop, meerdere cafetaria, heel veel sportvelden, een botanische tuin en een ziekenhuis. En dan heb ik nog niet eens alles gezien. Het is hier best mooi, overigens. Ik verwacht dat het vele groen hier op de campus (pak van mijn hart, man wat ben ik blij met bomen) en de stilte vanwege de vele fietsen en elektrische voertuigen in schril contrast zullen staan met de wereld buiten de campus. Deze eerste dagen voelde ik me als een jonge puppy: mateloos enthousiast om alles hier op de campus te bekijken en hunkerend naar wat zich buiten de poorten bevindt, maar toch te onzeker om het bekende terrein al te verlaten. Ik blijf tot mijn bezoekje aan IKEA dus nog maar langs de hekken dartelen, denk ik zo.
En ik ben niet de enige, gelukkig. Gisteren heb ik een paar uur opgetrokken met een paar andere exchange studenten. Dat is overigens best een grappig verschijnsel, want in de eerste dagen haakt iedereen toch maar gewoon aan bij iedere andere persoon die in hetzelfde schuitje zit. Zo liepen we als bij elkaar geraapt groepje met twee Nederlanders - ik en de 23-jarige Kristel – de 20-jarige Japanner Masaki en de 20-jarige Duitse studente Maja over de campus. Ik voorop, want ik merkte al snel dat de anderen toch wel behoorlijk afwachtend waren. Opmerkelijk wel, hoe er dus ook mensen zijn die niet zo veel initiatief nemen. Door zulke ervaringen besef je je pas hoeveel je thuis eigenlijk om gaat met mensen die hetzelfde zijn als jij. Na eerst ’s middags met Maja achter me aan door de supermarkt te hebben gelopen – lees: ik was de honing en Maja was de bij – en later voortdurend een poging te hebben gedaan de anderen aan te sporen ook met een voorstel te komen was ik dus rond een uur of zeven wel klaar met mijn rol als moederkloek. Ik was even vergeten dat het soms best vermoeiend kan zijn om nieuwe mensen te ontmoeten. Dus ondanks het feit dat ik het fijn vind aanspraak te hebben gehad, kijk ik er vandaag naar uit om de dag met mezelf door te brengen. Ik vertrouw er overigens op vroeg of laat ook expats te ontmoeten die meer op dezelfde lijn zitten. En met een beetje mazzel snappen ze mijn humor ook, want alsmaar lachen om jezelf geeft ook zo’n raar signaal af.
Gisteravond keek ik even naar een van de wijze teksten die ik naast mijn bed heb opgehangen. Blijkbaar zei Mahatma Gandhi ooit: “Je overtuigingen worden je gedachten. Je gedachten worden je woorden. Je woorden worden je handelingen. Je handelingen worden je gewoonten. Je gewoonten worden je karakter. Je karakter wordt je (nood)lot”. Ze helpen wel, zijn woorden. Ik heb toen ik hierheen ging zo vaak de vraag gekregen of ik er zin in had. Als ik dan in alle eerlijkheid opbiechtte dat ik met gepaste tegenzin dit avontuur aanging, kreeg ik niet altijd het gevoel begrepen te worden. Het was eigenlijk pas op de laatste avond voor mijn vertrek dat een meisje zei dat ze mijn antwoord mooi en eerlijk vond. En waarom zou je altijd alles maar per se leuk moeten vinden? Is het niet soms goed om iets te doen wat je niet leuk vindt? En geen zorgen hoor, ik ga het hier heus leuk vinden. Gandhi en zijn collega’s gooien af en toe met een cliché naar mijn hoofd en dan besef ik me weer dat ik dit allemaal prima kan. En dat al die clichés, naar mate je ‘ouder’ wordt, eigenlijk hartstikke waar zijn. En dat die zin op zich volgens mij ook al een cliché is. Clichéception 2.0.
Mijn matras gebiedt mijn billen inmiddels op te staan. Tot de volgende, hopelijk geschreven vanaf een comfortabeler exemplaar.
Liefs
Buiten wordt ’s nachts de stilte doorbroken door krekels. Overdag klinkt het geluid van nieuwe Chinese studenten, die gedurende tien dagen van 6 uur ’s ochtends tot 10 uur ’s avonds onder begeleiding van het volkslied rond marcheren en instructies krijgen via een luidspreker. De bombastische muziek die zo nu en dan door mijn raam naar binnen glijdt doet me denken aan The Hunger Games. Alsof er de slotscène wordt gespeeld en de film eindigt met een happy ending. Iets met een dappere jonge Chinees die alle slechteriken heeft weten te verslaan met het magische zwaard van zijn voorvader – waarschijnlijk een van de grondleggers van het huidige China, maar in andere (inmiddels verbrande) boeken bestempeld als een van de grootste schurken van de Chinese geschiedenis – en triomfantelijk de nieuwe Chinese vlag plant op een kilometershoge berg en dat iedereen aan de voet van de berg dat dan zogenaamd kan zien vanuit de verte en klapt en juicht maar eigenlijk niet goed weet waarvoor. Een einde dat waarschijnlijk nogal wat vragen op zal roepen over de juistheid en wenselijkheid ervan. Ik hoop de komende maanden ook meer te weten te komen over hoe de Chinese politiek wordt bekeken vanuit wetenschappelijk oogpunt hier, op de universiteit. Gisteren hoorde ik van een medestudente dat er een paar maanden geleden een professor is ontslagen omdat hij zijn studenten meer bij wilde leren over de geschiedenis van het huidige Chinese politieke systeem en zijn studenten motiveerde om zelf kritische vragen te stellen bij de grondslag ervan. Maar goed, ik drijf af. Het antwoord op de vraag waarom alle nieuwe studenten deze training ondergaan hangt af van de persoon aan wie de vraag wordt gesteld. Sommigen zeggen dat het bedoeld is om de studenten te indoctrineren met de normen en waarden die China eigen is en een zekere mate van vaderlandsliefde bij te brengen. Het doet met haast denken aan George Orwell’s 1984. Mijn huisgenootje, de 22 jarige master studente Gloria, zegt dat het een soort opvoedkamp is en dient om nieuwe studenten discipline bij te brengen. Niets mis mee dus, volgens haar.
Gloria is erg lief, trouwens. Toen ik haar ontmoette sprong ze bijna een gat in de lucht. “I’ve been here for two months already, all alone,” legde ze uit, “now this home finally feels like home with you!”. Zo schattig. Ze is erg attent; ze trakteerde me mijn eerste avond op een diner – het is hier heel gebruikelijk om via een Chinese app eten te bestellen en te laten bezorgen – en wil me graag van alles laten zien in de stad. Ik maak graag gebruik van haar enthousiasme. Zo staat voor zaterdag een bezoekje aan IKEA op de lijst, om dat verdomde matras te vervangen.
Verder heb ik mijn eerste dagen vooral besteed met de campus verkennen. Stel je even voor: deze campus is zo’n vier vierkante kilometer groot en voorzien van meerdere supermarkten, een bank, een zwembad, een museum, een bibliotheek, een bioscoop, meerdere cafetaria, heel veel sportvelden, een botanische tuin en een ziekenhuis. En dan heb ik nog niet eens alles gezien. Het is hier best mooi, overigens. Ik verwacht dat het vele groen hier op de campus (pak van mijn hart, man wat ben ik blij met bomen) en de stilte vanwege de vele fietsen en elektrische voertuigen in schril contrast zullen staan met de wereld buiten de campus. Deze eerste dagen voelde ik me als een jonge puppy: mateloos enthousiast om alles hier op de campus te bekijken en hunkerend naar wat zich buiten de poorten bevindt, maar toch te onzeker om het bekende terrein al te verlaten. Ik blijf tot mijn bezoekje aan IKEA dus nog maar langs de hekken dartelen, denk ik zo.
En ik ben niet de enige, gelukkig. Gisteren heb ik een paar uur opgetrokken met een paar andere exchange studenten. Dat is overigens best een grappig verschijnsel, want in de eerste dagen haakt iedereen toch maar gewoon aan bij iedere andere persoon die in hetzelfde schuitje zit. Zo liepen we als bij elkaar geraapt groepje met twee Nederlanders - ik en de 23-jarige Kristel – de 20-jarige Japanner Masaki en de 20-jarige Duitse studente Maja over de campus. Ik voorop, want ik merkte al snel dat de anderen toch wel behoorlijk afwachtend waren. Opmerkelijk wel, hoe er dus ook mensen zijn die niet zo veel initiatief nemen. Door zulke ervaringen besef je je pas hoeveel je thuis eigenlijk om gaat met mensen die hetzelfde zijn als jij. Na eerst ’s middags met Maja achter me aan door de supermarkt te hebben gelopen – lees: ik was de honing en Maja was de bij – en later voortdurend een poging te hebben gedaan de anderen aan te sporen ook met een voorstel te komen was ik dus rond een uur of zeven wel klaar met mijn rol als moederkloek. Ik was even vergeten dat het soms best vermoeiend kan zijn om nieuwe mensen te ontmoeten. Dus ondanks het feit dat ik het fijn vind aanspraak te hebben gehad, kijk ik er vandaag naar uit om de dag met mezelf door te brengen. Ik vertrouw er overigens op vroeg of laat ook expats te ontmoeten die meer op dezelfde lijn zitten. En met een beetje mazzel snappen ze mijn humor ook, want alsmaar lachen om jezelf geeft ook zo’n raar signaal af.
Gisteravond keek ik even naar een van de wijze teksten die ik naast mijn bed heb opgehangen. Blijkbaar zei Mahatma Gandhi ooit: “Je overtuigingen worden je gedachten. Je gedachten worden je woorden. Je woorden worden je handelingen. Je handelingen worden je gewoonten. Je gewoonten worden je karakter. Je karakter wordt je (nood)lot”. Ze helpen wel, zijn woorden. Ik heb toen ik hierheen ging zo vaak de vraag gekregen of ik er zin in had. Als ik dan in alle eerlijkheid opbiechtte dat ik met gepaste tegenzin dit avontuur aanging, kreeg ik niet altijd het gevoel begrepen te worden. Het was eigenlijk pas op de laatste avond voor mijn vertrek dat een meisje zei dat ze mijn antwoord mooi en eerlijk vond. En waarom zou je altijd alles maar per se leuk moeten vinden? Is het niet soms goed om iets te doen wat je niet leuk vindt? En geen zorgen hoor, ik ga het hier heus leuk vinden. Gandhi en zijn collega’s gooien af en toe met een cliché naar mijn hoofd en dan besef ik me weer dat ik dit allemaal prima kan. En dat al die clichés, naar mate je ‘ouder’ wordt, eigenlijk hartstikke waar zijn. En dat die zin op zich volgens mij ook al een cliché is. Clichéception 2.0.
Mijn matras gebiedt mijn billen inmiddels op te staan. Tot de volgende, hopelijk geschreven vanaf een comfortabeler exemplaar.
Liefs
-
13 September 2017 - 08:13
Els:
Nou kind je doet het prima zo te lezen,wat heb ik weer gelachen,ben je toch een beetje bij ons!
Hoop dat je snel een nieuwe matras kan bemachtigen en zo je beauty sleep op peil kan houden.... -
13 September 2017 - 08:15
Inez Van Soolingen:
Haha dank Els! Wordt vervolgd ;) -
13 September 2017 - 12:42
Mylene:
Lieve Inez, wat heerlijk om hier op ons vakantieadres, jouw verslag te kunnen lezen. Wij waaien hier weg en kruipen lekker op de bank met een boek. Toen zag ik het eerste hoofdstuk van jouw avontuur voorbij komen en heb hem hardop voorgelezen waardoor wij ook hardop hebben moeten lachen. Wij kijken uit naar H2 en wensen je veel succes bij Ikea!
Groetjes Mylène en Philipp -
13 September 2017 - 23:36
Pleuni :
Och wat geniet ik toch van je! Ik ben trots op je vriendin! -
14 September 2017 - 02:51
Annemarieke Sanders:
Lieve Inez..Je bent zó ver weg...maar ook zó dichtbij. Je verhaal, zoals geen ander het kan vertellen neemt mij mee in jou avontuur.
Wát zullen er veel verschillende emoties door je lijf gieren. Práchtig om te lezen en voelbaar door jou manier van schrijven.
Ieniminie.....je neemt ons allemaal mee!.... -
14 September 2017 - 05:04
Inez Van Soolingen:
Wat een leuke reacties! Dank jullie wel ladies, tof om jullie zo een beetje mee te kunnen nemen. Hoop binnenkort ook wat foto's te kunnen posten! =) -
14 September 2017 - 13:19
Greta:
Lieve inez, heerlijk om te lezen! Dikke kus greta -
14 September 2017 - 13:41
Maud Vd Berg:
Mooi open verslag girlie, heeeeel herkenbaar (ik voelde me precies zo toen jk naar maastricht ging) maar je leert er zo veel van (vooral over jezelf =p )
Fly like a butterfly, sting like a bee, mama bij ! =)
Kusjes 10.0000 liefdeeeee
Love you more thaaaaaaan ; goede matrassen ! (I heb de afgelopen 2 nachten in een engels bed met mijn billen op de grond gelegen, heeft ook wel wat =p ) -
14 September 2017 - 18:13
Joy:
Ienieminie! Wat een heerlijk verhaal!! En wat een mooie fiets heb je!! -
17 September 2017 - 20:41
Lenneke Nieuwenhuizen :
Eindelijk heb ik jouw eerste hoofdstuk gelezen. Wat mooi en eerlijk geschreven, talentje :) En ook zeker hardop gelachen! Zie nu ook net je eerste foto's op FB voorbij komen. Krijg zo echt een goed beeld. Je bent mega stoer! Ik kijk uit naar hoofdstuk 2! Liefs vanuit onze casa <3 XXXXXX
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
