H6.
Door: Chinez
Blijf op de hoogte en volg Inez
31 December 2017 | China, Peking
Ik ben moe. In tegenstelling tot wat ik aanvankelijk dacht, heeft China mij uitgespeeld, in plaats van andersom. Ze heeft me haar nachten laten zien, zwart als inkt met schimmen op leeftijd dansend tussen nog zwartere bomen op lege parkeerplaatsen en verlaten pleinen in steden die in een continue staat van identiteitscrisis lijken te verblijven. Haar dagen, daarentegen, vol van kleuren, geuren en geluiden zijn zo oog-, oor- en neusverblindend dat alleen een stoïcijn er niets van zou vinden. En overal zo veel gezichten. Miljarden ogen, elke dag opnieuw. In de mensen, maar ook in de bergen, bomen, gebouwen, dieren, lucht, stemmen. Alles kijkt hier. Naar mij, naar een ander, naar elkaar. Het is moeilijk om niet gezien te worden. Iets wat ik tot voor kort nooit had gedacht te kunnen zeggen lijkt werkelijkheid: ik verlang naar anonimiteit: laten we de dingen hetzelfde doen, en moeiteloos. China heeft het vermogen om mijn staat van zijn binnen enkele seconden naar een euforische gelukzaligheid te tillen en me net zo snel te overspoelen met een compleet gevoel van vermoeide reddeloosheid. Waar ik aanvankelijk dacht stabiel te zijn, knakt China genadeloos mijn wankele benen. Maar alleen om ze daarna met zijdezachte handen en een gouden glimlach weer op te lappen. Eenvoud klink hier net zo aantrekkelijk als ver weg.
China leert me van alles. Als ik mijn ogen sluit zie ik de zelfingenomen grijns op haar gezicht bij het besef dat ze voor mijn inwendige strijd niets heeft hoeven doen dan toekijken. Toekijken en me haar kaarten laten zien. Haar intenties waren nooit gestoeld op een zekere destructiviteit jegens mij, overigens. Liever klakt ze haar tong en zwaait ze haar vinger, lacht ze vriendelijk en streelt ze mijn haar als ze me de lessen leert waarover ik waarschijnlijk de rest van mijn leven nog na zal denken. En net zo veel keren als ik haar erom heb vervloekt, heb ik haar met tranen in mijn ogen bedankt. Want wat is ze beeldschoon, China. De miljarden ogen die ik opnoemde, behoren allemaal tot een gezicht. Het een niet mooier dan het ander, maar allemaal verschillend. Het is me inmiddels wel duidelijk dat deze staat van pure dankbaarheid me eerder aangrijpt op de plekken waar mensen weinig hand aan hebben gehad, dan in de chaotische, lawaaierige steden. Waar ik te midden van gigantische blokkendozen en een doolhof aan wegen, allemaal zwart van de taxi’s, de grootste moeite blijk te hebben met mezelf bij elkaar houden, voel ik me als een gouden Koi Karper in een Chinese vijver als ik de schoonheid van Shangri-La, Tai-Shan en Zhangjiajie aanschouw. Het valt me zwaar, en het kost me de grootste moeite om die gevoelens vast te houden op plekken waar alles haar waarheid lijkt te bestrijden. De ongeïnteresseerde hardheid die van Chinezen in het dagelijks leven stoïcijnse robots maakt kan ik moeilijk begrijpen. Mijn enige houvast dreun ik als een mantra op, dag in dag uit: “het enige dat ik weet is dat ik niets voor een ander kan weten”. Ondertussen onthoud ik de momenten waarop ik mensen zie lachen, naar mij of een ander, en schenk ik zo veel mogelijk van hen mijn oprechte glimlach terug. Uiteindelijk zoeken we allemaal naar geluk.
Ze is een vat vol tegenstrijdigheden. Ongrijpbaar, beminbaar. Bereikbaar, onvindbaar. Lief, onuitstaanbaar. Behulpzaam, onverstaanbaar. Luid, timide. Respectvol, oneerbiedig. Groots, meeslepend. Voorts, dwepend. Geregeld, onbegaanbaar. Wankel, onverslaanbaar. Onverschillig, betrokken. Bescheiden, overtrokken. Vriendelijk, onaardig. Onverbiddelijk, rechtvaardig. Bloedmooi, vervuild. Belachen, behuild.
China heeft geen titel.
In zekere zin is China een samenvatting van mijn jaar. De vreemde achtbaan die ik voor mezelf voorspelde in januari 2017 heeft besloten aan haar einde nog een paar loopings te maken alvorens een gat in te duiken waarvan ik tot op heden nog niet weet waar het toe zal leiden. Terug naar het begin, waar ik uit kan stappen, een paar keer pijnlijk klagend in mijn nek wrijf en dan constateer dat het echt een toffe rit was? Of terug omhoog, naar de volgende afdaling omdat meneertje achtbaanbestuurder besloten heeft dat rondje 2018 er een van de zaak is? De nieuwsgierigheid die onlosmakelijk met de onwetendheid in verband staat wint het keer op keer van ieder ander sluimerend potentieel blokkerend gevoel. Dus ik blijf maar zitten en check mijn gordel nog eens goed. “En niet vergeten te genieten”, herinner ik mezelf. Volgende rit: 2018.
Xīnnián kuàilè
China leert me van alles. Als ik mijn ogen sluit zie ik de zelfingenomen grijns op haar gezicht bij het besef dat ze voor mijn inwendige strijd niets heeft hoeven doen dan toekijken. Toekijken en me haar kaarten laten zien. Haar intenties waren nooit gestoeld op een zekere destructiviteit jegens mij, overigens. Liever klakt ze haar tong en zwaait ze haar vinger, lacht ze vriendelijk en streelt ze mijn haar als ze me de lessen leert waarover ik waarschijnlijk de rest van mijn leven nog na zal denken. En net zo veel keren als ik haar erom heb vervloekt, heb ik haar met tranen in mijn ogen bedankt. Want wat is ze beeldschoon, China. De miljarden ogen die ik opnoemde, behoren allemaal tot een gezicht. Het een niet mooier dan het ander, maar allemaal verschillend. Het is me inmiddels wel duidelijk dat deze staat van pure dankbaarheid me eerder aangrijpt op de plekken waar mensen weinig hand aan hebben gehad, dan in de chaotische, lawaaierige steden. Waar ik te midden van gigantische blokkendozen en een doolhof aan wegen, allemaal zwart van de taxi’s, de grootste moeite blijk te hebben met mezelf bij elkaar houden, voel ik me als een gouden Koi Karper in een Chinese vijver als ik de schoonheid van Shangri-La, Tai-Shan en Zhangjiajie aanschouw. Het valt me zwaar, en het kost me de grootste moeite om die gevoelens vast te houden op plekken waar alles haar waarheid lijkt te bestrijden. De ongeïnteresseerde hardheid die van Chinezen in het dagelijks leven stoïcijnse robots maakt kan ik moeilijk begrijpen. Mijn enige houvast dreun ik als een mantra op, dag in dag uit: “het enige dat ik weet is dat ik niets voor een ander kan weten”. Ondertussen onthoud ik de momenten waarop ik mensen zie lachen, naar mij of een ander, en schenk ik zo veel mogelijk van hen mijn oprechte glimlach terug. Uiteindelijk zoeken we allemaal naar geluk.
Ze is een vat vol tegenstrijdigheden. Ongrijpbaar, beminbaar. Bereikbaar, onvindbaar. Lief, onuitstaanbaar. Behulpzaam, onverstaanbaar. Luid, timide. Respectvol, oneerbiedig. Groots, meeslepend. Voorts, dwepend. Geregeld, onbegaanbaar. Wankel, onverslaanbaar. Onverschillig, betrokken. Bescheiden, overtrokken. Vriendelijk, onaardig. Onverbiddelijk, rechtvaardig. Bloedmooi, vervuild. Belachen, behuild.
China heeft geen titel.
In zekere zin is China een samenvatting van mijn jaar. De vreemde achtbaan die ik voor mezelf voorspelde in januari 2017 heeft besloten aan haar einde nog een paar loopings te maken alvorens een gat in te duiken waarvan ik tot op heden nog niet weet waar het toe zal leiden. Terug naar het begin, waar ik uit kan stappen, een paar keer pijnlijk klagend in mijn nek wrijf en dan constateer dat het echt een toffe rit was? Of terug omhoog, naar de volgende afdaling omdat meneertje achtbaanbestuurder besloten heeft dat rondje 2018 er een van de zaak is? De nieuwsgierigheid die onlosmakelijk met de onwetendheid in verband staat wint het keer op keer van ieder ander sluimerend potentieel blokkerend gevoel. Dus ik blijf maar zitten en check mijn gordel nog eens goed. “En niet vergeten te genieten”, herinner ik mezelf. Volgende rit: 2018.
Xīnnián kuàilè
-
31 December 2017 - 10:41
Lenneke Nieuwenhuizen:
Liefste vriendin,
2018 wordt het jaar waarin ik jou weer in mijn armen kan sluiten. Een jaar vol liefde, vertrouwen en plezier! Tot snel lieverd -
31 December 2017 - 10:44
Joy:
Jaaaaa nog een rondje in 2018! Wel ook een leuk rondje dan he, Joy ook mee?! Met een looping door Rome OMEGOT -
31 December 2017 - 10:57
MANDY:
HALLO GAP TOT BIJNA!!!!!!!!!!!!!! -
31 December 2017 - 10:57
Pleuni:
Weer een jaar vol met jo & co ik kan niet wachten!❤❤❤ -
01 Januari 2018 - 12:30
Maudje:
-
25 Juni 2018 - 09:30
Company Search:
I really like this, I just found out about this. Will be recommending you and your articles to writing friends.Thank you for your generosity. This was an incredibly wonderful article
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
